Sijsele: De Mess

De cocktail shaker, shaket vrolijk mee op het ritme van de muziek. Het is zondag avond en De Mess zit vol lachende gezichten. De twee koppels links voor ons omdat ze voldaan kunnen terugblikken op een geslaagde avond, het gezin achter ons omdat ze in blijde verwachting zijn van wat nog komen zal. Geef maar hier die kaart, honger! Een reconstructie van een avondje gezellig tafelen.

Het restaurant De Mess bevindt zich in het voormaling legerpand in Sijsele. Het is een plaats waar je tot rust kan komen met een glas wijn, een speciaal biertje of een niet alledaagse cocktail. Geen gamellen met corned beaf (zoals vroeger vermoedelijk gegeten werd in dit pand) op de lange houten tafels. In tegendeel. Lekkere en stevig gekruide world & streetfood waarna ik met een volle maag met een glimlach ten strijde zou trekken.

Binnen in het restaurant hangt een losse, relaxte sfeer. Geen stijve officieren die marcherend tussen de tafels je bestelling komen opnemen . Neen, een jeugdig, dynamisch team in jeanshemd dat je direct op je gemak stelt “De tafel is heel de avond van jullie, neem jullie tijd en geef maar een teken als je iets bestellen wil”. Zo veel leuker om te horen van de ober dan “ik heb jullie ingedekt tussen 18 u en 20u”. Het interieur is warm, hip en heel gezellig met een knipoog naar de industriële stijl.

De avond wordt ingezet met cocktails. Niet de traditionele mojito’s en Bombay Gin maar eens een specialeke. Ik bestel een Panoramix, een kruidig drankje op basis van Famous Grouse Blended Scotch, aangevuld met bitterzoete Amaro Averna en Carpano Antica vermouth. Mijn vriendin kiest voor een El Chapo, een fruitige longdrink met Tequila en bier (Viven Master Ipa). Beiden een lekkere binnenkomer. Trouwens, voor katerlijders zoals mijzelf, voor de BOB, of voor de dorstigen wordt er standaard een fles water op de tafel gezet. Het is iets kleins, maar het zit hem in de details.

De kaart bevat een aantal kleine, multiculturele soul food gerechtjes. De hoofdgerechten zijn eerder bedoeld om alleen op te eten, de bijgerechten kies je per tafel. Wil je liever heel de avond bar food eten of frieten en puree bij je curry, dat kan. Klant is koning en regisseur van zijn eigen diner. Top, toch?

Wij kozen voor de kibbelingen, de kip met pinda en gemarineerde komkommer en de Amerikaanse ham met barbecue saus. Eens de bordjes op tafel kwamen, was er plots even geen sprake meer van delen. Gewapend met een knorrende maag , een stuk brood en een vork trokken we ten strijde. Even was het ieder voor zich. Aanvalleuuh!

De kibbelingen waren lekker knapperig, de tartaar zacht en niet te vettig. De gepekelde venkel zorgde voor de nodige fraîcheur en maakte het geheel af. Iets wat de komkommer ook deed bij de kip en pindasaus. De ham was mijn favoriet. Diepe, rood kleurige, zoete en licht pikante barbecue saus, frisse ananas en stukjes ham.  Zet zo een kom voor mijn neus  tijdens een avondje tv kijken  en mijn vriendin krijgt zonder problemen voor een keer de regie over de afstandsbediening.

Eens de eerste stormloop gaan liggen was en iedereen bijgetankt had, konden de laatste onderhandelingen beginnen. 1 kibbeling voor 3 stukjes kip, ik krijg de laatste stukjes ham en dan ben ik BOB,… De onderhandelingen liepen gemoedelijk, de gerechten waren een schot in de roos. De keuze van het hoofdgerecht ging vrij snel, de keuze van  side dishes werden na hevig beraad doorgegeven. Ik koos voor de lomo saltad. Een Peruviaanse gegrilde steak met salsa criolla (salsa met rode ui, tomaat en zachte chili). Mijn vriendin voor de Spaanse hondshaai Escabeche.

Een heerlijk stukje vlees, dat was het. Mooi doorregen, een smaak gevend vetrandje en perfect van cuisson. Stevig gekruid dat wel, maar daar hou ik van. Soms heb ik het gevoel dat ik op restaurant samenwerk met de kok. Ik bestel, hij bakt, ik kruid. Vervelend vind ik dat, aangezien ik er niet voor betaald wordt. Het zout en pepervaatje bleven deze keer onaangeroerd. Waar voor je geld qua hoeveelheid en kwaliteit van het vlees. Lepeltje zelfgemaakte mayonaise( met een extra vleugje mosterd) erbij, frietje, zoetzure salsa en nog wat wintergroenten uit onze gedeelde side dishes. Moet er nog zand zijn?

Ook mijn vriendin was uiterst tevreden over haar hoofdgerecht. De hondshaai werd geserveerd in een kom, wat het enigszins wel wat moeilijk maakte om te eten. Zeker als je weet dat vlees nog van de graat moet halen. Op bepaalde momenten maakte ze er dus effectief wel een mess van maar de zoete smaak van de saus en groentjes en de garing van de vis, maakten dat meer dan goed.

Ik bestel nog een dessertje en vraag de rekening. Terwijl ik mij een weg baan tussen de vrolijk knibbelende en knabbelende mensen, zie ik twee bekende gezichten achter de toog. Wouter en Vincent. Twee kerels die ik een aantal jaar geleden leerde kennen in mijn opleiding Orthopedagogie. Vincent en ik liepen stage in de zelfde voorziening. Samen met Wouter werkt hij al drie jaar bij het cateringbedrijf, waaruit De Mess ontstaan is. Hetzelfde diploma en nu samen aan het roer van een hip concept. Daar kan ik uiteraard enkel jaloers op zijn. Vincent mocht dan wel tijdens zijn stage iets of wat nonchalant geweest zijn wat het betreft zijn reflectieverslagen en afstudeerproject (Sorry Vincent :p), als het op dit restaurant aankomt heeft hij er samen met de rest van het team (ondanks dat de naam misschien anders doet vermoeden) geen zootje van gemaakt. Het interieur, de mensen, het eten, het klopt.

Ik zou zeggen, allen daarheen. Voorwaarts mars!