Voor de verjaardag van mijn jongste broer Hans (wou zo graag eens vernoemd worden in onze blog), had ik destijds een cadeaubon gegeven van Oak Ghent. Niet het meest originele cadeau, i know, maar hij wou er zo graag eens gaan eten. Aangezien je drie maanden van tevoren moet reserveren, moesten we helaas even op onze honger blijven zitten. Afgelopen dinsdag kon hij zijn cadeau eindelijk verzilveren. En wij, wij waren blij dat we er bij waren!
Oak bevindt zich in het centrum van Gent recht tegenover Pizza Roma, alom bekend bij de jeugdige Gentenaars die om 23u nog een klein hongerke hebben en te lui zijn om de deur uit te gaan. Ik kan u zeggen, aan de kant van de oneven huisnummers, is het toch beter vertoeven. Het restaurant bevindt zich in een soort appartementsgebouw waarbij je, zoals dat dan meestal gaat, jezelf moet binnen buzzen.
Tring! Hallo… , Ja eu… ,hallo, wij komen eten (duh! captain obvious was ook weer van de partij). Ok, kom maar binnen. Net alsof je een kleinigheid gaat eten bij een bevriend koppel. Het is dus ook niet mogelijk om vanaf de straatkant even binnen te gluren om te kijken of er plaats is. Nuja, dat is toch overbodig aangezien het maanden op voorhand volgeboekt is (en niemand wil zo lang aan de bar wachten tot wanneer er een tafeltje vrij komt). Geen grote vitrine waarachter je alle klanten ziet smikkelen en smullen dus. Neen, eerder een kleine huiskamer waar maximum 20 man kan zitten en waar je je direct thuis voelt. Althans dat gevoel hadden wij toch. Geen stropdassen! Wel gezelligheid, fun en erg lekker eten met vrienden en familie in een relaxte sfeer.
‘s Avonds werken ze met een vast 5 gangen menu aan 55€. Dat maakt het voor de keuken enigszins gemakkelijker, maar dat geeft ook een zekere garantie dat er met verse producten gewerkt wordt. Ik ben trouwens ook vaak besluiteloos op restaurant, dus ik hoefde geen hersen brekende keuzes te maken. Bovendien leer je zo ook weer eens wat nieuwe smaken kennen. Voor sommige moeilijke eters kan dat misschien een probleem vormen maar ik kan u verzekeren, Bert is er ook zo één en zijn borden waren uitgelikt.
Boven, in wat niet anders dan de slaapkamer van het restaurant/appartement kan genoemd worden, staan 2 grote tafels voor iets grotere groepen. Het Scandinavische interieur kon mij uiteraard wel bekoren. Geen echte vintage, maar ik zal eens een kaartje moeten binnensteken ;). Wij waren de enige groep om 19u dus we zaten alleen. Best wel gezellig en ik kon mij perfect inbeelden hoe ik mij, na het dessert, in 1 van de Scandinavische stoelen zou nestelen. Whiskeytje erbij en even de krant doornemen. Spoiler alert, zover is het nooit gekomen.
De aperitiefkaart is niet zo heel uitgebreid. Gin, bubbels, een biertje, frisdrank of iets alcoholvrij. Voor mij geen probleem, ik drink alles en de prijzen liggen wat binnen dezelfde prijscategorie als in een doordeweeks brasserie-restaurant op de Korenmarkt. Doe mij maar een Hendricks Gin! Santé!
De hapjes (een heldere bouillon , een moderne caesar salad en nog ééntje dat te lang duurt om te beschrijven) gingen er vlot in en waren een mooie voorbode van wat nog komen zou. We bestelden een flesje Quinta de la Rosa (2012), een zachte rode wijn. De dorade royal met yuzu en rode biet, de krab met gebrand ei en sambal als voorgerecht waren voltreffers en werden door de beide koks zelf aan tafel gebracht. Speelse texturen, een aantal verrassende smaken en vooral heel lekker (het eten, niet die koks welteverstaan). Proportioneel ook dik in orde. Niemand vindt het leuk om zelf nog te moeten vissen naar die stukjes krab. Die microscopische keuken, waarbij je niet te diep mag inademen of je hebt direct heel je portie op, dat is niets voor mij. Verfijnd dat mag, maar je moet toch ook gegeten hebben.
Mes en vork bleken overbodig te zijn bij het hoofdgerecht. Een lepel alleen al zou voldoende geweest zijn, zo zacht was dat stukje hert. Met wat texturen van mais en boerenkool er bij, was dit voor mij de voltreffer van de avond. Dat ik daarna nog eens de deal van mijn leven kon maken door de helft van mijn groeten om te ruilen voor een tweede stukje vlees (mijn vriendin is niet echt fan van rood vlees, lucky me!), maakte mijn geluk compleet. Afsluiten deden we met 2 dessert bordjes (chocolade, cassis, koffie en ananas, kokos, limoen). Lekker maar desserts zijn niet echt mijn ding. Hartig boven zoet!
Dat whiskeytje en die krant is er dus niet meer van gekomen, maar ik was voldaan. De chef kwam nog eens vragen of alles in orde was en schudde ons de hand. Sympathieke kerels die er geen problemen mee hadden dat ik even binnen neusde in de open keuken. Het Vlaams zijn ze nog niet volledig machtig maar de taal van lekker eten, dat verstaat iedereen. Mijn tafelgenoten komen zeker nog eens terug, awel ik Oak!
Geen reacties