Gent: restaurant Prince

Het kostte mij een uur fileleed en twee zwarte handen aan fietskettingsmeersel alvorens ik plaats kon nemen bij Prince, een nieuw idyllisch en culinair kader in de Oudburg Gent. Ik hoorde het gekreun van hun maag al van achter de vitrine toen ik mijn fiets, of wat daar nog van overbleef, twintig minuten vertraagd in de rekken stalde en wierp mijn knorrende vrienden een beschaamde zwaai toe.

Bleek ik achteraf niet eens de laatste van het vierkoppige gezelschap te zijn, zo gaat dat dan in sommige vriendengroepen. Een cocktail met de naam ‘dark en stormy’ leek mij wel toepasselijk om de avond in (verder) te zetten. Nippend aan mijn toverdrank werd de menu kaart ondertussen bepoteld, uitvoerig gelezen en werden de gerechten in gedachten geproefd. Die vierde vriend, die zich verdacht veel minder schaamde over zijn uur van aankomst, vervoegde ons dus we konden er aan beginnen.

Prince is een foodsharing restaurant. Alles wat op tafel komt, deel je met je tafelgenoot ook al zou je het liefst het hele bord in één keer naar binnen spelen. Een regel die ik toch nog even moest duidelijk maken bij aanvang, mijn vrienden kennende. Vriendschap is delen, daar toosten we op, klinkt het terwijl de Merlot zwoel kronkelend de bodem van mijn glas vult.

Het ontdekkingsmenu van 32€ per persoon beloofde ons een ontdekkingsreis in zes verschillende gerechten. Keuze snel gemaakt en dat is niet van mijn gewoonte #keuzestress. Staat de verwarming niet te hard, vraagt Kabir terwijl hij onze bestelling opneemt. Heb ik weer een rode kop?, lach ik. Breng misschien gewoon best een flesje water want de wijn gaat net wat te snel binnen. Ik ken de eigenaars Kabir en Yang nog van op de middelbare school, dus het was een prettig weerzien. Respect voor die kerels voor wat ze bijeen getoverd hebben. Het feeërieke, magische kader is er eentje dat je niet snel gecopy-pastet zal zien in de Gentse binnenstad en is los van het eten gewoon al de moeite om eens voor langs te gaan.

Maar laten we het toch even over het eten hebben, een restaurant is namelijk maar zo goed als zijn beste gerecht. De gravlax, twee dagen gemarineerd, was zo fris van smaak dat het mijn lichaamstemperatuur weer wat naar beneden haalde en het rood van mijn wangen bluste. Vervolgens volgde, binnen hetzelfde verfrissende kader, een Thaise beef salade. Stuk voor stuk smaakbommetjes en geserveerd met de nodige tierlantijntjes, kruiden en bloemetjes. Net wanneer je dacht dat er niet nog meer bloemen aanwezig konden zijn in het restaurant.

De garlic/chili garnalen, de taco met mangosalsa en het hemels malse, krokante buikspek volgden uit de open keuken alsof het niets was en werden door deze soms ietwat kritische tafelgast en zijn vrienden enorm gesmaakt.

De klapper voor mij was de Pasta a la Norma. Het enige gerecht waarvan ik nochtans, als doorwinterde pasta fretter, bij aanvang van de “culinaire ontdekkingsreis” dacht het minste reisplezier aan te zullen beleven wegens “te gewoontjes”. Niets was minder waar, de Oudburg en omstreken zijn nochtans wel wat Italiaanse restaurantjes rijk, maar deze tomatensaus met San Marzano tomaten moet één van de beste zijn die ik in afgelopen tijd gegeten heb. Eerlijk waar. Simpel in zijn eenvoud maar zo lekker.

We kraakten nog een flesje, filosofeerden over nieuwe projecten zoals dat meestal gebeurt als de wijn in de man is, haalde mijn wijsvinger open aan mijn tandwiel in een poging mijn fietsketting te redden en stapte vervolgens met de fiets in de hand richting de Vlasmarkt voor nog een afsluitende muzikale kniezwengel.

Alle kommer en kwel vooraf en achteraf buiten beschouwing gelaten, verlaat ik voor dergelijke restaurants nog eens graag mijn West-Vlaams gehucht om terug te keren naar die stad waar ik voor het eerst mijn lepelvliegtuigje betterfood pap naar binnen geduwd kreeg.

De atomosfeer, het prachtige interieur, de bediening en natuurlijk het lekkere eten, bij Prince ben je de koning te rijk.

Prince: Oudburg 58, 9000 Gent

Meer hotspots kan je hier vinden.